Âh kalbim
Hiç kimseyi sevmeyecek kadar kötürümleþti.!
Ben âþktan özürlüyüm
Ne kulak ne gözdür ne kol ne ayaktýr
Ey hâwar kalbimi sakatladýlar
Bahara________________Aþk________________Kýþ
Bilme sevgili
Hâlâ sana dair tutuþan yüreðimi
Þimdi bakýþlarýmda yeþil bir bahar yorgun
Çiseleyen her yaðmurda bir tufan..
Sensiz olan her düþte bir figân.!
Bedenime hapsedilmiþ ruhum dünya dar gelir
Yaþadýðým her an, içimden birþeyler koptu kýþ’a
Ey hasta düþen aklým
De bana
Aþkýn iffeti neydi ki?
Anlamýný arýyorum, anlamý neydi aþkýn
Etrafa bir bakýyorum, ins/anlar..
Zaman, mekan dýþý boyut ve ben boyut dýþý zamanda.
Ah kalbim
Sabrýn hüznü bir uyku gecesinde
Düþer benim gölgeme
Sessiz yüreðimin sokaklarý
Saniyeler nabzýmda
Ses yok bu vakit
Karanlýða boðduklarým
Hiç þans tanýmýyor
Gözlerime iner aðýr sisten bir perde
Gece
Zaten zifir
"Dokunma! bu aþk benim"
Âhh þu rüzgâr
Gölgenin kokusunu getiriyor kollarýma
Siyah gece
Ayný tuval üzerinde
Karanlýðýn fýrça darbeleriyle boyanýr..
Yaþadýðým anlardan daha ilerisi yok
Hissettiðim
Yakarýþým getirdiði afallama
His-sizliðim ise...
...Çoktan terk edilmiþ gerisini.
Soðuk buzdan taþlar
Düþer benim gölgeme
Kendimle savaþým ezer beni
Âh ez kevokîm
Güneþ doðdu geceden
Yaz mýydý gelen?
Dur.!
Papatyayý özledim ilk defa karkýþ ortasýnda
Birazcýk sen vardýn orda
Kar tanesiden nâr
Ve ellerin vardý babam yüreði kadar sýcak
Âh ez kevokâ birindârým
Gölgesinde durduðum daðlar yýðýldý üzerime
Kalbim, kalbimdi ezilen
Enkaz aðýrdý hâwar.!
Dokunma!
Dokunmayýn! ez kevokâ sor’um.
Bazen diyorum
Hayatýn safhasýnda bir fazlayým
Ne zaman ki
Umut fidesi yeþerse topraðýmýn baðýnda...
Yokluk kuraklýklarý döner Mezopotamya
Çok yoruldum be hayat
Yanaðýma süzülen yaþlarýmdan annem öpsün
Ben idamlýðým
Suçsuzluðum affedilmez benim.!
Ve, sonra
"âþk"
"ben yarým aklýmla bilmem ki âþký
Deli edilen gönüldür
Ölümleþen kalpten.
Gizem/Asi
Aþka Ýffet.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.