GÜNEŞİMİ KAYBETTİM

Soðuk bir Þubat,ýn ayazý i mgelerime vururken
Güneþin yasaklý yüzünden öperken

Hayalin gözümde perde, hasretin özlemini
Munzur daðlarýna merdiven dayarým
Adýný mor Reçine de bulur, Mimoza çiçeðinde tamamlarým
Sen, olsun diye heceleri imlasýz vururken i mgelere
Sen sýrf bin kere yaþa diye...
Yeþilim yapraklarý dua ile yeþilim gözlerine boyarým


Ah yüreðinde ömrümü bulduðum...
Gözlerini görmeden; gözleri bakýþýma deðmeden
Yanýna varmadan aþkýyla sarhoþ olduðum
Gönlüme nakýþ nakýþ iðlik iðlik narince dokuduðum
Anlýma yazgým mührü mürekkeple yazdým

Zin olur, aþkýnla mum gibi günden güne eririm
Züleyha misali Yusufum Yusufum dilinden düþürmediði gibi
Yusuf’un özlem hasretinden güzelliðini yitirdiði gibi
Bir kuru yaprak gibi sarardým kamýþa döndüm
Yitirdim, sen olan güzelliðimi

Yýkýlmaz bir sevdanýn umudu tükenirken
Çýrpýnýr içimdeki sevdan!
Kolu kanadý kýrýk bir güvercin gibi büzülürüm

Sevdamýn suskularý!..
Ferman yazmýþ gönül topraðýma
Ýsrafil sura üflemeden koptu mahþeri kýyametim
Can çekiþir dudaðýmdan dökülen tüm sözlerim
Mecalsiz artýk ruhum bedenim

Ve hayatýn gri perdesini örttüm üstüme
Umutlarýmý topraða gömdüm

Oysa tarih olacaktý tarihin coðrafyasýnda
Ýlahi aþkýn iki sureti yazýlacaktý kitaplara...

Ve artýk ruhumda ve yüreðimde yorgun sevdaya

Ve belkide bu benim yorgun kalemimin son þiiri!..

Sosyal Medyada Paylaşın: