BUĞLEM

Yüreðimdeki varlýðýný sevdim ben.
Gözbebeklerinde kendimi gördüðüm anlara þükrettim.
Uzaklardan bir ses bile olsa,
Sesinin rengine boyadým hayallerimi.
Çocukça belki ama;
Yüzünde bana atfedilmemiþ bile olsa,
“Ben” diyebileceðim benini sevdim.
Hayat vakitlerini saklamýþsa eðer
Ve bir gün bana en güzel günler diye gelecekse,
O günlerde sen varsýn diye yarýnlarý sevdim.
Seni elbiselerinle deðil,
Tebessümündeki baharla karþýladým hep.
Bu dünyada,
Cenneti müjdeleyen buðlem sensin.

Taþýnýp gitsem diyorum, senin olmadýðýn,
Ama hep olabileceðin bir yalnýzlýða.
Çünkü sana beslenen yalnýzlýk bile güzel.
Belki ellerin çok yakýn, ama benim ellerim nasýrlý.
Belki gökyüzünü tutmak gibi, gözlerindeki bakýþý yakalamak.
Ama ben tüm rakamlarýn üstünde,
Mucizelerle nefes almayý sevdim.

Uykular arasý bir mahmurluk gibi yüzün,
Tekrar uykuya dalacak bir gül gibi mahzun.
Goncalar diyarýndan mevsimler getiren, bembeyaz bir bulutsun.
Sevilmek ne ki;
Seni sevmek demirden bir dað gibi içimde.

Senin, bana söylenmemiþ sözlerinden,
Bir destan yazdým kendi sözlerime benzeyen.
Buðulara yazýlmýþ isimlerden bahsetmiyorum,
Kayalara bir etamin gibi dikilmiþ,
Kimsenin haberi olmadan, ardýçlarla bezenmiþ,
Ýsimlerden bahsediyorum.

Yüreðimdeki tüm mabetleri sevdim ben.
Geceleri kazýsan ömrümden, sen.
Gündüzleri sýrlasan camlara, sen.
Bir çizgi gibi yanaklarýnda beliren huzura bakýp,
En derin okyanuslarda, güneþe varmayý sevdim ben.
Melalimi sarýp, nazende yüreðinde konaklayýp,
Ýsminle baþlayýp, isminle ölmeyi sevdim ben,

Ahmet Serdar OÐUZ / TOKAT

Sosyal Medyada Paylaşın: