BU BAHAR

BU BAHAR

Cemreyi beklerken on bir ilimiz
Ölüm fýrtýnasý esti bu bahar
Türküler, aðýtlar yaktý dilimiz
Lög gibi oturan yastý bu bahar

Kýran girmiþ gibi söndü ocaklar
Beþikler boþ kaldý boþ hep kucaklar
Tanýnmýyor kopan kollar bacaklar
Hafsalalar esrik ustu bu bahar

Aðaçlar devrilmiþ, kökler yarýlmýþ
Toprak ana sanki bize darýlmýþ
Ýnek bile buzaðýna sarýlmýþ
Çiçekler daðlara küstü bu bahar

Güneþ bile yaslý doðar ufuktan
Hüzün yaðmurlarý yaðar ufuktan
Þimþekler acýyý saðar ufuktan
Umutlar selamý kesti bu bahar

Çadýrlarda süren çile bitmiyor
Fabrikalar durmuþ duman tütmüyor
Gül dalýnda mahsun, bülbül ötmüyor
Muhabbet kuþlarý sustu bu bahar

Anasýz babasýz kaldý bebeler
Karný burnunda can verdi gebeler
Tüy bitmemiþ gençler, nene, dedeler
Enkazda sesini kýstý bu bahar

Yýkýldý yuvalar, söndü haneler
Harallarda baðlý kaldý daneler
Geri gelmez artýk geçen seneler
Faylar tüm zehrini kustu bu bahar

Kýrýk gönüllerde aþktan eser yok
Minareler çökmüþ, han yok, hisar yok
Sanmayýn kalplerde onmaz hasar yok
Mutluluk çok uzak histi bu bahar

Öyle bir zilzal ki kýyamete eþ
Karardý yýldýzlar, üþüdü güneþ
Nurgül’üm der hasret kardeþe kardeþ
Dost göremez oldu dostu bu bahar.

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAÞ
6 Þubat K. Maraþ Depreminin ardýdan…
Sosyal Medyada Paylaşın: