İBRET
ÝBRET
Hayvanlar âlemi deyip, geçme sana ibret olsun
Bir aðacýn kovuðunda yüzlerce arý yaþýyor
Kuþ beyinli diyen insan kuþtan hayat dersi alsýn
Bir kuþ yuva yapmak için aðzýnda çýrpý taþýyor
Köpek bile beslendiði kapýya ihanet etmez
Ateþ olmayan bacadan zerre kadar duman tütmez
Küçük bir menfaat için kardeþ kardeþe kin gütmez
Bin karýnca bir körede patýrtýsýz dolaþýyor
Sabahýn ilk seherinde cývýldaþýr bütün kuþlar
Bülbülün âh-u zârýna þahit olur daðlar taþlar
Sýðýrcýklar sürü ile uçarken hengame baþlar
Bir leþi onlarca hayvan parça parça üleþiyor
Ýnsanýn yükünü taþýr, atý, gölüðü, beygiri
Bir torba yem vermek bile ehlilleþtirir aygýrý
Þöyle dön de bir gözlemle kayada öten toygarý
Topladýðý tohumlarý yavrusuyla bölüþüyor
Yaþayan tüm canlýlarda annelik kutsaldýr inan
Diþi kuþ kanatlarýyla korur yavrusunu her an
Arslan kesiliyor tavuk, her gün kümese dadanan
Tilki ile, çakal ile korkusuzca dalaþýyor
Angut dersin küçümseyip hor gördüðün kiþilere
Angut sadýktýr eþine bakmaz baþka diþilere
Ölüm dahi ibret olmaz aðalara paþalara
Normal olmayan ne varsa insanoðlu alýþýyor
Özüne dön insanoðlu sen eþref-i mahlukatsýn
Þu ölümlü dünyada sen Hak’tan gelen hakikatsýn
Ezelden ebede gide bencileyin muvakkatsýn
Arýsili iken özün neden çamur bulaþýyor?
Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAÞ
Arýsili: Tertemiz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nurgül KAYNAR YÜCE Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.