her aðþam ya da fýrsantýný bulduk mu ýrafýklarýnan beker m(uh)abbeti ediyoz, barabar geçi sürüsü ðüdüyoz daðda belde birbirimizi buluvuruyoz, yeyoz-içiyoz; ýrafýklar da kim biliyon mu? yediði-iþdiði ayrý getmeyen üþ giþi ben en güçcükleriyin ya gari; onnar bi yarennik dutduruyollar esgilerden-yenilerden, olandan bitenden alýyollar-satýyollar mu(h)abbet bana talimat veriyollar höyle et, hora çevir, ho yanna ðet ho tarafa sevket ben normel güdüyon zati onnar dediler mi hocanýn terefi(h) ðýldýrdýðý ðibi zapýradak düþüyon ben seðidiyon üþ sürünün peþinden, dolay dolay çevirion geliyon iþin aslý üþ sürünün çobaný da benin þargadanýn en önde gedeni de benidim onnara hýzmat da benim boynumun borcu canna-baþla, candan eleri bi dedikleri iki olmayyoru aðalarýn emireri ðibi . evelallah her daim þiþeler hazýr ve nazýrýdý, “gözümün öðünde ol” der, anam bana gýyamazýdý gýþýn; onnar evli-barklý olunþa da.. bizim ev müsayýt.. emirlerine amade dayýma yediðimiz iþdiðimiz ayrý getmeyo hjer dayým barabarýz zati “hasso, hüsso” biþiyi ýrafýkarýn yannýnda an bi! gerisi tamam vallahi billahi.. . o ðün gene bunnarna keyf ederkene bunnara durduk yerde ýçcýk da keyfim çakýr, þiþeyi dikmiþiyin “gaç hunnarý bi sýnayan” dedim “þeytan dürtdü” hep onnarýn dediði ðigi onnar hep annadýyo, hep palavra sýkýyo atýyo-dutuyo-savýrýyo ya ha bende laf ossununa kilosuynan “aðýrlýk” verdikleri esgerin garýsý Ak Gelin uçun dedim ki; “-böyleykene böyle” ikisi iki yerden hayretler içinde “deme leenn” dediler.. “anna! valla billa, de-me? gözüme bakdýlar “vallaha-billaha mý len”dedi Haso! dedim “hýý hýý vallaha”.. aslý mý var.. yok aslýnda! “valla da billa da mý?” dedi Hüsso Sarýoðlunun gelininin “adýný çýkardým” yazzýklar ossun bana hâlâ ýrat(ha)t deði(l), vizdaným … emme yalanýdý valla talla yalan, kelp ola(yý)n, cehendemde yanayýn cehendemden çýkmayan cennet yüzü ðörmeyen yalann! böðün dünne yarýn ahiret yalan emme ok yaydan çýkdý bi kere.. þiþirdiler, ývgaladýlar doldurdular öðümden gaþdýlar ben de kendimi bi b.k sandým atdým savýrdým “len döyüs! zabahdan aðþama, aðþamdan zabaha bizinensin nezman oldu bu iþ” decekler ya demediler neye desinner adamlara hekaye ilazým zabah, aðþam “Yeter de Yeter” meðere hepisinin de “Ak Ðelin”de gözü varýmýþ hep bi “ak ðelin” isderimiþler emme olmamýþ “ne talihliymiþiyin” . yahudular beni habire doldurdular, “Yeter de Yeter” dediler yetirmediler, bitirmediler þerefsizler! onnar sordular ben her tefasýnda üçün yanna üþ taha, yetmedi beþ taha gatdým . o sayada goya beni “adam yerine” ðodular o sayada m(uh)abbet gýrla o sayada yeniyo, içiliyo sürü bedafadan güdülüyo yani biri beni dolduruyor, öteki sürüyü çeviriyo aðzýmdan aldýklarýný süsleyo bi elden bi ele ötekine etiþtiriyo, bana çobannýk ettirtmeyollar bana yetiyo etiraz aklýma ðelmeyo . meðere bu sayada gözda(ðý) vermiþler etirafa “yak bakalým” sürülüyo tabaka a(ð)zýmdan girdiler, burnumdan çýkdýlar öðümden gaþdýlar ardýmdan goðaladýlar beni þirazeden çýkartdýlar döyüsler, þerefsizler .
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.