Kimse yalnýz deðil hayatta, bunu anladým Herkes sesiyle sarýlýyor yanýndakine Þimdi oraya geliyorum ben de Ýnsanýn büyük yalnýzlýðýna Yanýndakine sesiyle sarýlan herkes biraz korkaktýr Kaçýp gitmiþtir kendinden Kendine sýðýnmayan korkaktýr Korkusunun bilincinde olmayan çaresizdir Terk edilir gibi deðildir bu duygu Yaralarý açýk olanlar, daha büyük görür ve daha büyük canlandýrýr korkunun düþünü Yaþamlarý bunun üzerine kurulmuþtur Ne gitmelerini isterler ne de kalmalarýný yanýndakilerin Söz mü vardý, umut mu vardý, ne vardý yazýdan önce? Korkularý vardý korkaklarýn
Kimse yalnýz deðildir yaþamda; bunu anladým Herkes sesiyle dokunma telaþýnda yanýndakine Hiçbir þey kaçmýyor, kendinden korkanlarýn gözünden Þimdi oradan geliyorum ben de Sesi korkuyla çarpanlarýn bir gölgeleri yoktur Suyla, havayla, korkuyla yaþarlar Akýllý, iyi niyetli, biraz kurnaz ama çoðunlukta korkaktýrlar Büyük þehirlerde yaþarlar Bilmemektir mutluluklarý Kendileri gibi olmadýklarý gibi, yine kendileri kapamýþlardýr çýkýþ yollarýný Geçmiþe ve kadere yorarlar bunu, tüm suçu ona yüklerler Yaralarý görünür ve açýktýr Dünya korkaklarla dolu bir mezarlýk
Küçük bir kývýlcýmdan yoksundur ruhlarý Kalabalýklarda baðýrýp, kalabalýklarda kaybolurlar Ýçleri kirden ve pastan görünmez Av olmaktan korkarlar ama avcýlarýný öve öve bitiremezler Özgürlükle ilgili bir kaygýlarý olmadýðý gibi, baþkalarýnýn da özgür olmalarýný istemezler Bütün korkularý bu mu? Þimdi oraya geliyorum
Kafamýn içinde ki çýkmazlarý çiziyor muþum günlerdir Özgürlük diye uzaklarý içime aldýðýmdan beri Korkularý büyütüyor muþum gözlerimde Sevmiþ olmam itirafýmdýr! Bu dedikodu çok uzadý Bir çiçeðe anlat bunu, bir kuþa söyle, ýssýz bir gölgede filizlenen bir yeþile dal Gökyüzüne git, gökyüzünden gel Konuþ dur kendinle hiç gülmeden Elin uzamasýn, yetiþeme kimseye Meraklanma, þaþýrma, þüphe duyma ve sesini unut içinin, göm sesini içine Dedikodu bunlar; herkes anlýyor kimin ne söylediðini Uzaktan seyrediyor oysa herkes seni; senin kendini izlediðin gibi
Tesadüf hiç yok, þans ona keza Nerde o çok ölenler: yaþamak için gidip de hiç dönmeyenler? Düþlerin ve hayallerin ölüsüne takýlma Þizofrence davranýþlar bunlar Çaðýmýzýn mizahý deli olmak moda Þimdi sen farkýnda olmadan soyuyorlar seni; boþuna soyunma içini kimseye
Ýnsan da evren gibi, her þey gibi; deðiþen ve dönüþen bir ebedi Ýþte: ebedi ve sonsuz olan buna derim ben; deðiþen ve dönüþen! Herkes içindeki hayvaný besliyor, korkaklýðý geçtim Oysa bütün korkaklarý bir araya getirerek büyüyen bir yanýlgý bu Yanmak, bitmek; kimsenin umurunda deðil Sahibine yaraþýr onursuz bir köle olma mücadelesi
Dedikodu bunlar Bunu neden tekrarlayýp duruyorum ki; boþuna mý bu kaçýþ insanlardan? Hayýr, yakanda duruyor anlýnda yazmasa da Mecbursun bu bulaþýcý hastalýðý taþýmaya Dedikodu bunlar Al iþte bir daha Ben nerden geliyorum? Hep böyle söylüyorum ya! Hep böyle söylemiyorum aslýnda Nerde benim kendime yürüdüðüm yol? Çýktým karanlýðýn o dik yokuþlarýndan: ayaðým kaydý, düþtüm, sendeledim; uyuyamadýðým da oldu Zehir bu mu yoksa, hep özgürlüðü arayýp durmak? Duymasýn artýk o da bizi, küçücük bir söz bizi deðiþtirdi; ölülerde gözümüzde büyümüyor artýk
Nerde duruyor, kalbimizde olanlarýn yeri? Kim yaþatýyor kalbinde en çok sevdiðini? Dedikodu olan ne? Kim söyletiyor hiç susmamacasýna beni? Kimin ne dediði umurumda bile deðil Deliymiþ melimiþ ama mertmiþ; hepsi boþ iþ Çocuklar ölürken kim, neden, nasýl gülebilir anne? Annem ki, ilaç ve iyilik deposu Bir yerden gelmiyorum, oraya da hiç gitmedim Buradayým ben, burasý cehennemin merkezi Yitirdi dünya cennetini Kendini özgürlüðe saklayan bir bahar göremezsiniz size gülen sokaklarda Bütün renkler gri Oysa herkes tetikte Bu sadece korkaklarýn savaþý Kazanan da kaybeden de yenilmeyecek Kölelik sonsuza kadar sürüp gidecek Ebedi ve sonsuz olan yalnýzca bu
Meriç Aydýn Mart 2023 Sosyal Medyada Paylaşın:
Meriç Aydın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.