-40- varýsa daa yoðusa daa; bi tek; tem tek Haçça de(y)zem, “len gadýn gardaþým,” dedi “gözel o(ð)lum” “Gara Musduðum”, “sen deli mi(si)n len” yazzýklar ossun valla az mý hopuç edim sýrtýma aldým da sen neydiyon Allasen bak dezelik hakgýmý halal etmen sana sen üþ paralýk adamlarýn azýna bakýp da el aleme gubaracaðýna beni dinnesen ya sen!” . “sana hu ðadak deyen seni emdirmedim emme anandan maada emeðim mar üsdünde anan seni bizim evde dünnaya ðetirdi boban esgercilikdeydi eben anana ýrahat-dirlik vermedi gününü bulutdan çýkarmadý taha emerdin ananý eben denen sýracalý ðarý nece sonura ðabil etdi de oda iþde öyle anan annatsýn da bi dinne” . “sen Ümmüyü neye sýkýþdýrýyon sela(hi)yetin var mý? var mý hakkýn, olsa bile o senin gardaþýn sahap çýkca(ðý)n, goruyup gollayca(ðý)n yerde yazzýklar ossun senin gibi böyüðe len gardaþým o ðýz taha çocuk len her duyduðuna neye inanýyon, ne duyduysan bilki o öyle deði(l)dir, her duyduðuna inanma, sen enayimin, herkeþi dosdun mu saný(r)sýn sen var(ý)kana; el ataþý maþaynan mý dutar eller kendi belasýný senin üsdüne atar inanma “ara-yerde” ilaf getirip-götürennere düþün bi; sana onu deyenin maksadý ne hiþ kimse durduk yerde senin eyinniðine gonuþmaz herkeþin usdurasý kendinin içinde! su uyur duman uyumaz .
taha o ðýzýn vahdý var, seheti var, ben sana deyviren, bilmediðin tahasý var yavrým Emmiyin Ümmü taha sabi-sübyan! bi “ana ðuzusu”, namerd olasýcalar nasý(l) aðýzlarýna dolarlar sýrf arkasý galesi yok deye taha ne niþaný düðünü, ne yavýklýsý hunu da unutma eyi belle taha öðünde ondan üþ yaþ böyük aðasý var” “el adamýn þeytanýný azdýrý(r) da suyunu ýsýtmaz” deller seni ývgalarlar dekeni daþa aðdýrýrlar annaca ðeçer seyredeller seyrine bakallar sen de pelidini yedirmiþ ala gabak gibi bakaðalý(r)sýn tamam mý? vay de(y)zem demediydin deme sonura i(n)san olan i(n)san üþ paralýk müzevirlerin ilafýynan yengesinin dirliðini daðýdýr mý kime ne dediði var garibennerin sen adam ol onnara arka çýk, öldün mü? deðilise de(y)zen de davþýr tüfek biri onnara ilaf edeceðinde duru bi düþünürdü arkalarýnda Ðara Musduk var deye emme nerde sende o yürek . Haçça De(y)zemin gocasý ya Sülemen Emmi “bu ðarannýk helelebet böyle sürüp getmez; Allah yaratdýðý gulu asla ehmal etmez. daha dur gün doðmadan neler doðar.” dedi.. lafýn birini goyup birine geçiyoz emme nemenazým, geþmiþ gün gýybet olmasýn, oballarýný almayan hinci, Allah günah yazmasýn .. hepiciði ýramatlýk oldu ðetdi “Öte Dünne”ye helbet bu dünne fayni biz de bu dünneye gazzýk çakacak deðiliz helbet benden “yaþý ðüccükler” bile daraþdý ðetdiler bi(r) biz galaðaldýk gazzýðý söküp gedemedik imamýn gayýðýna binip tahtalý köye Ya Rebbim ömrü ahirde; Ýman-Guran nasib-et bek günah iþledik töðbe isdiðfar ne bilmedik orasý da amenna emme; ömrü haybeye tüketdik! benden bu ðadak bu ðadak taha yaþamacaz netçede; bellim-bellim besbelli.. Allah emanetini teslim alsýn ga(y)ri
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.