Diyorum ki

þafak vakti yürüyorken bir kumru
tarlada geniþ adýmlarla
çiçeklere su veriyordu
türküler söylüyordu
bezgin ruhlara kova kova
ateþ yalýmlarýnýn kulaklarýna
su fýsýldýyordu

günü doyuruyorken güneþ
papatyalarýn gözlerine konuyordu
yeþilin özüne varmak umuduyla
beyazý soluyordu
otlarý yakýyordu sarýlar

gül alýnlý þafak görünüyorken
övgüler yaðdýrýyordu ilk yaza nisan
hüzzam bir rüyanýn tiryakisi
köpürtüyorken mahur bir kederi
çiçek açýyordu nergisler

diyorum ki
…rüzgâr iþte

kendi kendini tüketiyorken güller
kemik yýðan mevsimi geliyordu
uzun ve güneþsiz
kar altýnda kalýyorken gölgeler
gözlerimizde ölüler
sýrada bekler


FATMA LEYLȂ DENÝZ

Sosyal Medyada Paylaşın: