Korkutuyor kalemim, Titretiyor içimdeki kimsesiz masalarý sandalyeleri, Anýlarýma salça olup da acý eþiklerime iðne batýrýrsa, Bir dil sürçmesinin hezeyanýný yakalarsa köþede, Hesap sormaya kalkarsa yeniden, Etrafýna þiirden çiçekler diktiðim, Kendimden sakýnýp sevdiðim kadýna dokunursa, Korkutuyor kalemim.
Ýstikameti belirsiz bir trene; Dalgalarda alabora olacak bir vapura bindirip, Götürürse beni apar topar, Ayrým gözetmeksizin karalarsa gözyaþlarýmý, gülüþlerimi, Kapkaranlýk bir sýfat býrakýrsa yerime, Çizik ve yaralardan okunmayan bir cümle olursam, Korkutuyor kalemim.
Temiz tutup sakladýðým yanlarýma da sýçrarsa, Damarlarýmdan kurþuni bir renk akarsa sonunda, Birkaç sayfasý kalmýþ defteriysem þayet, Öldürüyor beni kalemim. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.