" varlýðýný hissedip;
yokmuþ gibi yaþayamam""
dedi kadýn,
bir kez daha sesini duyamayacaðým,
dalgalý gülüþün ardýna,
deniz vurmaya baþladýkça,
daha çok susacaktý...
gece, gözlerinden yansýyordu,
zifiri karanlýða,
gitmek ve bitmet arasýnda;
ýslanan duygularýndan
kalmayan umutlarýný uðurladý,
ellerinde ki yokluðu,
kalemine her anlatýþýnda..
" istediði yerdeydi,
ve haklý..""
rüzgarýn tenime deðmesi,
zamanýn kokusunu alýp gitmesinden,
cok eski,
o hatýrlamaz;
kimsesiz uykularý sahiplenirdik,
uzak þehirleri,
gelecek mevsimleri,
renklerin sesini iþitirdik,
bir vakit nehrin suyuna fal açarken..
bu onun gidiþi...;
bitkin görünmek bu þiirin resmi,
bu kez olmaz,
sen demiyeceðim,
sadece hoþçakal...
" benim gerçeðim;
senin yalanýn olur ""
dedi kadýn,
düþlerime kýþtan kalma;
topraðý serperken ""
karan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.