Yok

Varlýðýmdan habersiz geziyorken bahçelerde
güllerin rayihasý sinmiþ üzerine.
Bakýþlarýndan süzülen bir uzaklýk seziyorum
derin kuyulardan geldim gidiyorum.

Aðlamak kârým deðil diye gülümsüyorum ayrýlýðýn kucaðýndaki her canlýya.
Bitip tükenmiþ duygularým, artýk her þarký, muhayyer kürdi makamýnda.

Yýllar hasretleri büyütürken, içimdeki insan,
hep masum, hep bir çocuk kaldý, hiç büyümedi.
Bu küçücük omuzlara aðýr bir ruh sindi,
öfkeler büyüdü, kýrgýnlýk kaldý geride.

Bir merhaba yok, bir bakýþ bir nazar,
bir piþmanlýk alameti, bir karþý çýkýþ,
bir isyan, bir af dileme, affetme belki de,
Yok.

Zeynep Zuhal Kýlýnç
Sosyal Medyada Paylaşın: