tutamadým döküldü kýtalarým defterimden denizlere kaydý ellerimin arasýndan satýrlarým parça parça dokunamadým
dokunamadým ve koptu bir þeyler bende koptu ben de koptum sözcüklerim kapýldý rüzgara deli dehþet esen
karýþtý gözlerim mavinin hiç bilmediðim tonlarýna ve hislerim vardý hislerim vardý beni ayakta tutan ölümüne sakladýðým hislerim
sonralarý tanýdým onu ellerini tanýdým önce kendimi unuttuðum gün tanýdým karanlýðýnda boðulduðum o gecede sonsuz yalnýzlýðýmda tanýdým gözlerini kör bir kuyu misali çakýldýðým boþlukta
her ne kadar imkansýz gelse de seviyorum galiba hatta o kadar ki pankartlar açasým geliyor haykýrýþlarla tüm dünyaya baðýrmak istiyorum
nazým hikmet diyor ya: "yazýn" diye "yazýn üç sütun üstüne kapkara haykýran puntolarla" yazasým geliyor bazen uçsuz bucaksýz gökyüzüne tüm güzel renklerle
öyle bir þey iþte onunla olmak onun olmak öyle bir þey güzel çok güzel
Gökçen
Sosyal Medyada Paylaşın:
gökçenn Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.