Gecenin sesi...

kaybolmuþ bir kentin

yitik yüzünde kanayan gözleriyim

nicedir saklanan kendimin efendisi

tek varisi

kendi dünyamý inþa ediyor yüreðimin elleri

bir metropolün varoþ kaldýrýmlarýnda,

bulutsuz saðanaða evrilen gecesinde

üþüse de aklým, saklým ayaklarýma

düþüyorum yol bilmez habitatýmla gara



dönüþü olmayan tek kiþilik bir bilet diyorum memura

þaþkýn bir ifade yüzümde belirirken “nereye efendim diyor” memur

“kendimin efendisi olan kendime” diyor güveni öz bilmediðim ben

Cebimde bilet, cepkenimde inancýma teslimiyet

Saçlarým kadar uzuyorum peronsuz ray misali sanki göklere..



Kulaðýmda tekrarlanan nakarat “nereye efendim” diyor memur

hiçlik boþluðunda sallanýyor o an gözlerimin nabzýnda atan rengi





kimsesiz, kimliksiz deðil var olmaktý sanki düþleri

göðü beyaz, umutlarý, bulutlarý mavi olsundu isteði

kulaklarý yýrtarcasýna etraf düdük sesi ve her düdük sesinde

göç ediyordu kýrlangýçlar, balýklar mavisi kayýp göðün bahçesine

öylece seyrine daldým benden kopup

kanadýna takýlan düþlerimin rengine

biraz ýssýz, çokça kalabalýktý bir gitarýn nakaratý

yanan odun ateþinin acýsýný savuruyordu sanki

kim bilebilirdi adým baþý düþen yaðmurlarýn sancýsýný

her yol bir hikayedir derdim der ve gidemezdim

þimdi ise hikayenin sessizliði düþürdü beni bilinmezliðe

saatin tik taklarýnda zamaný sayýyor tik, tak ayaklarým

her þeyi bilmenin iyi gelmediði

ve

bilmek istemediðim bir yol var önümde

baktýðým çerçevede insanlara yer yok

börtü böceðin kuþ cývýltýlarýnýn olduðu

huzur içinde yeþeren aðaçlarýn

nefes alabileceðim bir tabiata sarýlma isteði

insan kirliliðinden uzak bir dünyaya yol almak

bazen diyorum bilmemek, bilmekten iyidir, iyidir ya...

Sosyal Medyada Paylaşın: