Damla Damla

kâh bakar, kâh konuþur, kâh gülerdi
ama en çok da gülerdi
o güldükçe aralanýrdý
ölümün sinsi perdesi biraz daha
uzaklaþýrdý hep korktuðum son
ve yaklaþýrdý kucakladýðým sonsuz

bazen de denizden gelen aðaçlar gibiydi
gözleri gözlerimle her buluþtuðunda
kelimeler kifayetsiz kalýr,
gökyüzü kana bulanýr,
saçlarý ömrüme saçýlýrken
ellerim ellerini arardý

mavilerle bezeliydi hep hayalimde
anlamazdým "nasýl bu kadar o olabilirdi bende"
kayboluþunu beklerken
gizden gize büyüttüðüm sevgisinin
damla damla süzülüp giderdi
gönlümden gözlerime...

Gökçen
Sosyal Medyada Paylaşın: