YAŞARKEN KİMDİN Kİ

Kýrgýnlýklar geçiyor içimdeki nehirden
Akýp gidiyor hayat damarlarýmdan
Kan kýrmýzý düþ oluyor gördüðüm ne varsa
Allý pullu kefenime sarýn beni
Karanlýðýn ayazýnda kalsýn bedenim
Sessizce üþüyüp, gizlice sana öleyim

Bakmýþsýn ki,karanlýkta yýldýz ararken 
Zaman aðarmýþ,umudun hikayesi dönmüþ siyaha
Açýlan yaralarýmý kendim sarýyorken
Umutla bekleyiþ yerini,gaflete terkediyor
Buruk sevinçler daðýn eteklerinde yankýlanýrken
Kalbimin saðlam duvarlarý yýkýlýyor

Kaným çekildikçe,nefsime zulmediyorum
Kalbimden kayan yýldýzlarý,bir bir sayýyorum
Geçmiþ hafýzamdan silinmiþ gibi.
Geleceðim benden korkup kaçýyor
Þu an kendime anlam veremiyorum.
Sanki gözüm karanlýða bulanmýþ da
Bulutlarý siyah görüyorum

Gözlerimi kör olduðuma inandýrmýþým
Benimle olan ne varsa
Yüreðimden çýkarýp maziye gömüyorum
Yorgun ayaklarýmla gidiyorum kimliksiz...
Kimdim ki ben sensiz yaþarken
Þah mý olacaðým sanki ölürken
YEÞÝLIRMAK
Sosyal Medyada Paylaşın: