Ekmeğine kandım

Sevemedim ben bu dünyayý
Sevemedim.
Daha doðrusu, sevilecek bir tarafýný göremedim.
Ya bana, hep kötü yanlarý denk geldi, ya’ da ben yanlýþ yollarda gezindim.
Hep acýsýný çektim hayatýn.
Güneþi ayý olmadýk yerlerde aradým.

Acý topladým, meyve yerine hayatýn bahçelerinden
Güneþi batarken gördüm izledim.
Karanlýklarýnda öðrendim apalamayý, adým atmayý
Gölgelerdi arkadaþým.
Karda yürüdüm yaðmurunda ýslandým.

Sevemedim dedim’ ya, bu dünyayý
Belki ben bilemedim, bulamadým amma hep aradým.
Sevgiyi
Aþký mesela,
Bunlarýn bir damlasýný bile tatmadým.

Yalan deðil, vallahi sevemedim dünyayý
Yeminim olsun
Yalan söylüyorsam, kör olayým.
Ne gülünü kokladým
Ne meyvelerinden tattým, bu dünyanýn
Nereye tutunduysam dal yerine, kendi kolumu kýrdým
Acýmdan kimseler görmeden aðladým.

Ah yalan dünya ah, yok mu bunun kolayý
Baha zoru yaþattýn
Güneþi bana, gündüz yerine karanlýkta arattýn.
Koþmak varken beni apalattýn.
Canýn yanar demedin.
Senin verdiðin, bir lokma kuru ekmeðine kandým.


Yüksel Þanlý er
25 Oca. 23










Sosyal Medyada Paylaşın: