Kendime veda

sana "gel" diye seslenmekten
vazgeçmek isterdim.
birini çaðýrmanýn
beklemenin
özlemenin ne kadar zor
ve güç olduðunu öðretmediler bana!

kalbim umutsuzlar mezarlýðý.
unutmak kadar zordu
ayrýlýk türkülerini söylemek...
bana öðretmediler
ölü düþlerin nasýl gömüldüðünü.

bir insan bu kadar mý güzel
sevilmez!

bu kadar mý güzel
vurulur gözlerinden.
bu kadar mý güzel yalnýz býrakýlýr!

kendime varamýyorum
yeni bir ülke bulamýyorum
bir utanç izdihamýnda
ömrümü nasýl çürüttüðümü
senden baþka bilen yok.
bunu bil diye yazýyorum
konuþabilseydik
ellerimden tutmuþ olsaydýn
üþümezdim bu kadar.
üþümez,
ölümü düþünmezdim bu kadar..

bir insan bu kadar mý güzel
terk edilir!

ayrýlýklarla dolu bir þehirde
köle gibiyim.
sevmeyi bilen bütün kalpler
yaralanýp, yaðmalanmýþken,
sevgiyi merhametsizce
tüketenler,
pazara sermiþ oynak kalplerini...

aynaya bakýnca yaþadýðýmý
görmüyorum.
hiç yoktan heybeme yüklemiþim
sancýlý bir aþký...

bir insan bu kadar mý güzel
öldürülür!

yaþam belirtisi görmüyorum
dilimdeki sözcüklerde.
tutuþuyor göðsümün ýrmaklarý.
biliyorum can çekiþiyorum
senden uzak þehirlerde.

ve biliyorum
ölmeyi bile beceremeyecek kadar
aþýðým sana...
belki yokluðunda ölürüm diyorum...
yokluðunda...
yokluðuna ölmek diyorum...

sen yine yoksun!
sen hep yoksun,
sen varken de susuyorsun,
yokken de...
sen hiç olmadýn ki aslýnda.
halbu ki seni fazlaca seven bendim.
en güzel ben sevilmeliydim
ve sana en güzel ben ölmeliydim...




Sosyal Medyada Paylaşın: