Yaşamla Ölüm

Yaþ dayandý altmýþa, fren tutmuyor dizler .
Çocukluðum mazide, silinir oldu izler.
Hatýralar yaþýyor, zayýflamýþ zihnimde.
Aradýðým geçmiþten, duyulmaz oldu sesler.

Maziyi inletiyor, o sessiz çýðlýklarým.
Dönüþü olmayan yolda, kaldý gençlik yýllarým.
Ýlerliyor hastalýk, sinsi sinsi bünyemde.
Baþýmý kaþýmaya, kalkmaz oldu kollarým.

Anam babam göçtüler, birer birer dünyadan.
Uyanacaðým bende, hayat denen rüyadan.
Taþýmasý zorlaþtý, bedenimi kaslarým.
Bir gün sessizce bende, giderim bu diyardan.

Gidiþimle ardýmdan, göz yaþý akmayacak.
Buda benim babamdý, diye yas tutmayacak.
Anam babam bekliyor, bekleme dercesine.
Zalim yalan dünyada, kimseler kalmayacak.

Oturupta kendimle, ederim her gün sohbet.
Sýlada yaþasamda, bir tarafým hep gurbet.
El sallýyor karþýdan, sanki bana ecelim.
Kim kalmýþki dünyada, bende göçerim elbet.
Sosyal Medyada Paylaşın: