Adı Olmayan Şiirler - 30
ben kocaman bir sessizliðim,
eþgalim tarifsiz bir gecede yitirilmiþ,
ne yana dönsem bir papatya oluyor sevmelerim,
bir sana bir bana düþüyor yapraklarým.
En çok topraða ekildiðimde acýmýþtý caným,
karanlýk ve aðýr gelmiþti yaþamak,
sonra tohum olduðumu fark ettim.
Patlatýp kabuðunu teslimiyetin
güneþe yol almayý öðrendim.
Tenimde kanat çýrpan kelebeklere ev oldu düþlerim.
Ýlk sürgünü verdi yapraklarým,
ilk çiçeði açtý gözlerim.
Kah rüzgar eðdi bedenimi,
kah güneþ yaktý tenimi.
Hiçbiri ama hiçbiri,
aþk kadar eðdirmedi ve yakmadý ruhumu.
Aþk,
koþulsuz teslimiyetlerin mekaný
ne çok sancýtýr yüreði ve onu taþýyan bedeni.
Ah papatya,
bir sevmeye terk ettin kendini.
Ölümü bile gülümseyerek karþýlarken,
aþka gözyaþý dökmektesin Mevlana misali.
Tartabilmek aðýrlýðýný sevmelerin,
sevgiliden yol eylemek bir damla gözyaþýndan karýþarak yaþam oyununa.
Sevmek
ibadeti olmalý,
gözlerine bakmak ise mihrabý
Aþk’ýn.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.