SONBAHARDA AŞK

Fýrtýna diner,
Deniz sakinleþir,
Hafif dalgalar kýyýyý yalar
Okþar gibi…
Ay ýþýðý solgun ve kararsýzdýr,
Dinginleþen sularýn kasvetli çýrpýnýþýnda…

Kozmik zamanýn yorgunluðu
Yavaþlatýr güneþin batýþýný…
Akþamýn gölgesi sabrýný dizginler
Yaþamýn üzerine çökmeden önce!
Yýldýzlar acelecidir,
Karanlýk boþlukta kaybolmak için.
Altýnda seviþirken hüzünlü bakýþlar…

Dünyanýn dönüþünü durdursa da
Sonbaharda baþlayan aþk,
Gramofona konulan
Bir taþ plak gibi dönmeye baþlayan
Yaþanmýþ zamanýn,
Cýzýrtýlý naðmeleriyle
Sessizce yüzleþir,
Sonsuzluða açýlan pencerede!

Sonra
Bir hüzün duvarý örülür
Yaþamla sonsuzluk arasýna!
Dolgunlaþýr gözlerdeki yaðmur bulutlarý.
Bakýþlar uzaklaþýr yavaþ yavaþ!
Kaybolur ansýzýn
Kayan yýldýzlarýn karanlýk izinde…
Ve
Baþlamadan biter sonbahar aþký,
Geride iz býrakmadan!
Daðlara ak düþerken,
Ýki mevsimlik ömrü olan yapraklarýn
Yaþama veda ediþi gibi…


Sosyal Medyada Paylaşın: