FANİ DÜNYANIN SONU

Sarýp sarmaladýlar, çýðlýk atýp dururken,
Sibekli beþiðe koydular, ninnilerle uyurken,
Karný aðrýyor diye,verdiler eðiri bebekken,
Neler çekti anam, neler çekti büyütürken.

Çarçabuk büyüdük, ana kucaðý yarken,
Çok da mutluyduk, baba evinde çocukken,
Ne güzel oynardýk, okul yolunda giderken,
Þimdi büyüdük, dünya yükü sanki sýrtýmda,

Aldým baþýmý gidiyorum, uzun ince yoldan,
Ne engeller çýkýyor, karþýma saðdan soldan,
Saldýrýyor düþmanlarým, dört bir koldan,
Meðer engel aþarak, gitmek de ne zor imiþ.

Hayat yolu dikenmiþ, batar ayaklarýma diken,
Meðer ne güzelmiþ, gülüp oynamak çocukken,
Bilmedik ana baba kýymetini koþup oynarken,
Baba dede olduk da, öyle öðrendik kýymetini.

Hazýr’ mýyým bilmem ama, vuslattýr beni üzen,
Çalýnmakta her gün kapý,Cebrail’ dir o gelen,
Yüce Allah’týr, bu tatlý caný da bana veren,
Emanettir üzerimde, hemen alsa da üzülmem.

Göründü uzun ince yolun sunu incecikten,
Bir ýþýk süzülür gelir yüzüme doðru dibinden,
Aðlar durur etrafýmdakiler, belki de yürekten,
Okunur dualar, yaklaþýr fani dünyamýn sonu,



A.Yüksel Þanlýer
5 eylül 2008-09-05
ANTALYA









Sosyal Medyada Paylaşın: