ZAMANIN SESSİZ ÇIĞLIĞI
Uzakla yakýn arasýna girmiþ zaman,
Doðumla ölüm ayný kapýda görünürken,
Hangi dala tünemiþ gecede kaybolan ben,
Bir küþküt mü sol baðrýma acý veren!
Yar’a nasýl gideyim bu korkunç yardan,
Baþým dönüyor tutmayan bu ayaklardan,
Hangi mevsim sana taþýr beni buralardan,
Sessiz çýðlýklarým sel olup akarken içimden!
Alnýma kazýlmýþ bir gariplik yazýsý,
Bilmiyorum kaderimde var mý böyle yazý,
Hatýralarým vardý gecenin koynunda saklý;
Zaman boynuma sardý beni yalnýz uðurladý!
Yolun sonunda bekliyor iki mezar taþý,
Doðumla ölüm kadar an iki taþ arasý,
Bu çýlgýnlýk niye anlamadýn mý bu gizemi,
Hafifle koþ geç yarý kuþatsýn yârin merhameti!
Ne geldiyse baþýma kendimi bildim bileli,
Acýlar yuva kurdu iliðime yüreðim dertli,
Baþýmda dolanýr talihim boynuma asýlý,
Gece mi gündüz mü rehin aldý son nefesimi!
Erol KEKEÇ/25.12.2022/22.42/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın:
TİLHABEŞLİ FİLOZOF Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.