İSTANBUL

Bilmem kaç daðý aþtým, kaç yolu aþýndýrdým.
Çok uzak diyarlardan sana geldim Ýstanbul.
Baktýðým her zerrende þu gönlümü kandýrdým.
Can içinde saklý bir cana geldim Ýstanbul.

Gözüne sürme çekmiþ kaþý hilal yar gibi.
Boynunda üç gerdaný gülüþü bahar gibi.
Yükseðinden bakýnca baþý duman, kar gibi.
Ben seni merhem sana sana geldim Ýstanbul.

Surlarýna gözümden bir kaç damla yaþ döktüm.
Yedi tepene vardým tam yedi kez iç çektim.
Bir yitik murad ile huzurda boyun büktüm.
Fatihim Sultan Mehmet Han’a geldim Ýstanbul.

Aþýða maþuk neyse zaptýn o denli bana.
Nasýl bir büyü ki bu koydu þu gönlü bana?
Kalem yazdý, yürüttü baþtan bu alný bana.
Þiir þiir yürüdüm sona geldim Ýstanbul.

Mesut’um seyre durdum gülümsedim gözüne.
Düþtü mü gözlerimden tebessümüm yüzüne?
Bir ince sýzý saldýn uðurlarken özüme.
Hevesim kaldý sende, ona geldim Ýstanbul.
Nefesim kaldý sende, ona geldim Ýstanbul.

Mesut ALTUNKAYNAK
Sosyal Medyada Paylaşın: