Issýz vadilerde kalmýþ gibiyim,
Herþey unutulmuþ, ben sanki yokum.
Yalnýzlýðýma kök salmýþ gibiyim,
Saplarýndan doðmuþ bir baþka çokum.
Ben bana yabancý, kendi dýþýmda;
Bana bakmaktayým içimde özlem.
Bilmem neredeyim, hangi yaþýmda,
Hayal mi, gerçek mi bu gizde gözlem?
Ne garip vakýa; toprak, su, hayat
Nice terkipleri toplar içinde.
Dönüþtür herþeyi insana dayat;
Ýnsan, âlem olsun baþka biçimde.
Ya insandaki sýr; hayatý taþýr;
Hayat kemalâtla birgün uzlaþýr,
Yeni âlemleri bizle paylaþýr;
Ýnsan ki, o zaman hýrsla tanýþýr.
"Ben" baþlar içinde,"Bir" den býkýlýr,
Ýster bencillik de; uðraþmak zordur.
Ýnsanlýk bir yana; dinden çýkýlýr,
Sonunda yerimiz ateþtir, kordur.
Kendini unutma; taný, öðren, bil,
Baþýn gökte olsa; topraksýn, su’sun.
Rab’binden ýrama, tek O’na eðil,
Ýnsanoðlu! Ancak böyle ulu’sun...
29.09.2017
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.