Üzgün hissediyorum kendimi

üzgün hissediyorum kendimi.

onunla bir daha karþýlaþmayacak olmak, konuþamamak,
onu göremeyecek olduðumu bilmek
kalbimdeki üzüntüyü katmerleyip,
boþ bir kafesin içine hapsediyor beni...

tuhaf bir acý
garip bir his içimde demleniyor.

küçücük bir kalbe ne sýðar ki
demeyin.
ben dünyalarý,
dünyalar kadar büyük bir aþký
sýðdýrdým da,
"o" herkesi sýðdýrdýðý kalbine,
benim küçücük kalbimi
sýðdýramadý gitti...

oysa süslü cümlelere de ihtiyacým yoktu. yürekten samimi bir dille
"seni özledim" yeterliydi...

ne kadarýný söyleyeyim,
ne kadarýný anlayabilirsin bilmiyorum.

oysa anlatmak isterdim,
hiçbir engele, yasaða,
ayýba, günaha bakmaksýzýn.
elalem ne der diye düþünmeden,
gecenin kör karanlýðýnda baþlayýp
sabahýn ilk ýþýklarýna dek susmadan
anlatmak isterdim kendimi,
anlatmak anlatmak anlatmak
ve anlamak isterdim...

üzgün hissediyorum kendimi,
beni düþmanýmdan daha çok,
sevdiklerim üzdü...




Sosyal Medyada Paylaşın: