HAYAT HİKAYEM (22) - TEZKERE VE ANILAR
AYDINK
HAYAT HİKAYEM (22) - TEZKERE VE ANILAR
Sene yetmiþdördün Kasým Ayýnýn
Ondördüncü günü Ankara yönüm
Haysiyetle, yirmi ay askerlikte
Vazife tamamdýr en mutlu günüm
Terhis edildiðim günü unutmam
Bir telaþ, heyecan Sirkeci’deyim
Atlayýp vapura Harem’e geçip
Derdim Ankara’ya çabuk gideyim
Gazanfer Bilgenin otobüsünde
Mutluluk gözümde yaþ katre katre
Bana Ankara’yý yakýnlaþtýrýr
Geçip tükettiðim her kilometre
Askerlik anýlarým canlanýyor
Henüz bitmiþ olmasýna karþýlýk
Ne dost, ne arkadaþlar edindik
Huyu suyu birbirine karýþýk
Denizli’de Himmet, bir tatlý adam
Davranýþý konuþmasý bir alem
Týraþ olmuþ sesleniyor karþýdan
“Konoliyan! var mý? desene abem”
Okan dersen çoktan beri tanýþýk
Ankara’da aileden biriydi
Beraberce tuttuðumuz notlarda
Neþe, hüzün, özlem, hasret gizliydi
Ýstanbul’da Bülent vardý candan dost
Mutluluða, hem de derdime paydaþ
Muzip yaný bile pek çok sevimli
Kardeþten de daha öte arkadaþ
Ali Koca Malatya’dan bir sima
Küçük, büyük Fuat birer hemþehri
Yenal, Diyarbakýr aðasý sanki
Suat, Denizli’den oynak serseri
Nuri Kýlýç, sinir küpü bir adam
Derhal küfür eder kim gýdýklarsa
Gakkoþ’un keyfine ölçü olmazdý
Yemek aramaz hiç demli çay varsa
Bu düþüncelerle akþam vaktinde
Ankara’ya geldim, bitti yolculuk
Bir koþu evime gidip herkesle
Kucaklaþmak, ne büyük bir mutluluk
En büyük mutluluk vatan borcunu
Ýlenmeden, yüz akýyla bitirmek
Aksine davranýþ sahip olduðun
Deðerleri kör kuyuda yitirmek
(Arþiv 16.03.1999)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.