KABULDEN DEĞİL, KORKUDAN
enteli
KABULDEN DEĞİL, KORKUDAN
Diþlerimde
kuduz sözlerin sýzýntýlarý damla damla,
her bir cümlemi zehirlemiþtir.
Bunu biliyorum çünkü
kaç defa kendimle konuþunca ve teselli verince içimdeki biçareye
zehirlenip öldüm, dirilip yine öldüm… hem de kaç kere…
Sakýn ha sözlerimi duymayýn, en tatlý cümlemi bile tatmayýn, siz de zehirlenirsiniz!..
Gözlerime Menelaos’un öfkesi, hýrsý,
iblislerin verdiði intikam arzusu yerleþmiþtir.
Dünyanýn güzelliklerini görebilmek için görür gözler,
taþlý yollarda yürümekten öte;
fakat yeryüzünde gördüðüm ve görmek istediðim tek aþk güzelliði
Paris’imin kaçýrýlýþýnýn üzüntü körlüðüne yakalandým.
Ve bir erkek olarak ve bir kral olarak
namusuna saldýrýlmýþ ve gururu kuþatýlmýþ bir ego sarmalýnýn ortasýnda kaldým.
taþa dönersiniz, yüzüme bakmayýn!..
Nihayetinde
zora gelemeyen kaypak Zeus gibi davranan dostlar yüzünden
doðan güneþten rahatsýzlýk duyup
maðaralara sýðýnan yarasalara da benzerim.
Bu hâlimle ne zahiri dünyanýzda ne de ahiri dünyalarda
aramayýn boþuna, yoktur benzerim.
Çile çeke çeke çilenin çilelerini kanýksadým,
Artýk
nabzý yavaþlayan ve sýcak nefeslerden bunalan
ve iglolara sýðýnan bir kara yýlaným.
Erlik’in karanlýk yer altýna inecek vaktim dolsun diye
bir köþeye sinmiþ de beklerim.
Yaþayabildiðiniz kadar yaþayýn, aldanabildiðinizce aldanýn
ey gafil insan denen mahlukatlar!
Her biriniz bilmiyorsunuz ki
kendi kendini yemekten iskelete dönmüþ
ve yine kendi gözlerini oymuþ
ve kendine bile rüþvet ödemeden cehennem nehri Stiks’i geçirmeyen
Aç gözlü Kharon’sunuz… hem de her biriniz… hem de ben de…
Anladýnýz deðil mi?..
Ölümün sýrlarý, yaþayamamanýn sýrlarý bende.
Ben de isterdim elbet
seveni sevmek, gülenle gülmek… gül bahçelerinde gezinmek
ve serçelerin sesleriyle neþelenmek…
Fakat
cehennemin çýkýþýndan çýkartmayan canavar Kerberos’a
döndürdü beni yaþamak denilen illet.
Þüpheler ve hayâl kýrýklýklarý ve öfkeler ve acýlar ve zillet
uykusuz gecelerin ve çözülmeyen problemlerin kaosunda
yaþamak zorunda býraktý beni.
Ve ne zaman umut edecek olsa biri ve kurtulmak için isyan…
diðer kafalarým saldýrdý yine kendi kafama…
En çok kendimize zarar veren kendimiziz,
dedim de kaç kere beni dinlemediniz!..
Ben de beni dinlemeyenlere küstüm,
vaz geçtim onlara laf anlatmaya çalýþmaktan
ve güneþin altýnda gölgemle mutlu olmaktan…
Þimdi buzulun içine kývrýlýp uyuþmuþ duruþum,
hayat ve korkuya bir yorum.
Tamam, itiraf ediyorum:
Tüm bu minval, ahval ve þerait içinde
yaþamayý isteyen ve ölmeyi kabullenemeyen kendimden korkuyorum…
Kabulden deðil yani
Yaptýklarým ve yapmadýklarým…
Ve Ouroboros gibi kendimi yiye yiye kendi içime sýðýnýp yaþamam,
korkudan devam!..
7 Aralýk 2022
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.