BÜKÜLEN KIYILARIN ÇAĞRISI

bir yanlýþlýktan geliyoruz, hiçliðe fýrlatýlmýþ
yürüyerek gidilemeyen
yarý düþsel yerlerden
simsiyah bir ýrmaktan geçiyoruz; kararsýzlýk ýrmaðý
elimizde ezilmiþ sözcükler, resimler, boþluklar

konuþmayý unutmuþtuk
dünya neredeydi
insanlar, savaþlar, yýkýmlar
yuvarlanýverdi önümüze bütün o metalik þeyler

ölüm kararlarý; dudaklarýn en kolay oyuncaðý
anlamýþtýk
tedavisi yoktu artýk yüzlere yerleþen kayalýðýn

saf bir yalnýzlýktan geliyoruz, biz
biz; dünyanýn en ýssýz çocuðu
biz, yani ben ve kitaplarým

öyle üþüyor ki anlam

kesmeseydi yolumuzu bunca çýkmaz sokak
kolay kolay düþmezdik bu üþüyüþün dipsizliðine

sýrtýmýza saplanmýþ bir haksýzlýktan geliyoruz
yankýlarýmýz çamur içinde
kulaklarý kanatýyor bozuluþun sesi
sýnýrsýzlýktan
ve iptal edilmiþ i mgelerden geliyoruz
düzeltmek için bükülen kýyýlarý

daha ne kadar uzaktadýr ki taþlarýn haykýrýþý
mesafe denen o renksiz ve kokusuz þey
daha ne kadar ayrýlmayacak belleðin kapýsýndan
oysa mesafe tanrý kadar kalabalýk

þurada duran þey, þu kapkara
hisleri gazete kaðýdýna sarýlý
kimin koyduðu bilinmeyen þu erimeyen buz
toplum

ve (nan)körlük sözleþmesi

insanlar arasýndaki kopmayan sonsuz bað
buydu taþlarýn konuþmak istediði
kimsenin duymadýðý, buydu
ne zaman duyar gibi olsak
usulca yanýmýza sokulur bir yenilgiden gelme hissi


Sosyal Medyada Paylaşın: