SUSKUN ŞEHİR
SESSÝZ ÞEHÝR
O þehir ki üstü sessiz görünür
Gör ki altýnda ne velvele vardýr
Kimi refahtadýr kimi sürünür
Kimisine geniþ, kimine dardýr.
Yatan deðil o meskeni yapan el
Kimine dikendir kimisine gül
Ayrýlýr nâr ile nûra giden yol
Nâra giden yolun her yaný kordur
Þûlesi Kur’andýr kandili iman
Tütse de bacasý görünmez duman
Belki son istasyon belki ilk liman
Sessiz çýðlýklarý ah ile zardýr
Kiminin azýðý acý zehirden
Kimisi su içer berrak nehirden
Gidenler dönmüyor suskun þehirden
Yolcusunun akýbeti hep sýrdýr
Baþ ucunda künyesi var resmi yok
Adý saný belli amma cismi yok
Hýsýmlarý terk eylemiþ, hasmý yok
Bu þehir ki sýnavý çetin, zordur
Parlayan gözlerin ýþýðý söner
Nurgül’üm gün gelir atýna biner
Topraktandýr insan aslýna döner
Hepimizin sonu o kara yerdir.
Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAÞ
22 Ekim 2021
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nurgül KAYNAR YÜCE Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.