VURGUN DEMKEŞ

Vah ki aydý! gün doðdu pencereden.
Vurdu gönül evime, temeren temren.
Yemyeþil güneþ, bembeyaz gökyüzü.
Nebula nebula, renk cümbüþü evren.

Ah buzdan kale, sarkýklardan tacým.
direnmeyin artýk kardan adamlarým.
Yüzüme vuran ýþýklar, kuzeyden deðil.
Bu infilak eden yýldýzlar, benim yýldýzlarým.

Vay beni ve muhkem kulelerimi!
Sevadýn hükümdarý yenildi mi?
Bu harp ne zaman koptu aman!
Ne zaman sardý ateþ benliðimi?

Her yanýþ iþte böyle baþlar.
Ya ok saplanýr, ya güneþ doðar.
Her ateþ iþlemez gönül cevherini.
Labüddür cehennemden ala yanýþlar.

Þapelin vitraylarýndan sýzan, zümrüt bakýþ.
Ben yýldýzý mabud bildim, mabud aþkmýþ .
Endamýn doldurur þimdi benim mabedimi.
Kýyametim kopmuþ, asumaným yýkýlmýþ.

Sen süt denizinde yakamoz, zümrüt güneþ.
Sen mabudlarý deviren, buzlarý eriten ateþ.
Seni görünce parçalandý burçlar ve yýldýzlar.
Abý ebru gökyüzü; herþey ber müþevveþ.

Cümlenin mesulü dide-i mücella
Ah balkýn bakýþ, þemsten bile ala.
Sen Son toz koparan kemankeþ;
Ve yanýyor vurduðun demkeþ hala.

Þakýrdar iþte güvercin, mýsralarla aþkýný.
Her ayna yansýtmaz, teveccüh-ü rahmaný.
Süluk etmek için bu gün gözlerini belki...
Yarýn mi’rac eder o bir baþka mazharý.

21.11.2022
Sosyal Medyada Paylaşın: