Ümidin Kıyısında
Bütün yaþantýlardan geçerken
Parçalanmýþ ânlar kalýr geriye,
göðsümde bir kuþ çýrpýnýr,
titrer ve sevmekten korkar.
Ateþi sönerken baðrýmda hayatýn
son bir kez ellerimi semaya açarým
olmazlarý oldurandan beklerim
sesim titrer, kalbim üþür, susarým.
Hesap sormayan bir yolcuyum artýk
zamandan zamana geçip giden
sonbahara takýlmadan ve bahardan
ümit etmeden, yaþarým bu hayatý.
Uzun bir gönül yorgunluðunu taþýrým
Ruhumda kararsýzlýðýn aðrýsý ve acýsý.
Bedenim iki büklüm, aklýmda tükenmiþlik,
Tevekkülden baþka çarem kalmadý;
ama kýyýsýndayým ümidin.
Denizlerin mavisinde kaybolup
yeþil ovalardan koþarak geçerken,
Bir bekleyenim var mý acaba istasyonlarda?
Bilmiyorum ama yine de kýyýsýndayým ümidin.
Bir þey varsa þu hayattan öðrendiðim,
onulmaz yaralarýmýn yegâne merhemi:
yaþadýðým þu hayata dokunmam artýk,
ama kýyýsýndayým ümidin, insandan ümit etmeden...
Zeynep Zuhal Kýlýnç
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Zuhal Kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.