Beni baðýþla kendim
Mutluluk bizden uzaklaþtý yine
Gecenin bu vaktinde
Belki bir kirpi yavrusu çalar kapýmýzý
Besleriz sevdiði minnak bisküviler ve elma dilimleri ile
Yanýnda kýtýr cips de cabasý
Ve unuturuz hüznün bangýr bangýr çalan siren sesini bir anlýk da olsa
Hani umut var ya umut
Maviyle karýþýk biraz yeþile dönüþen
Sevinçten kaðýttan gemiler yüzderen
Uçurtmalar uçurtan
Ýþte o delice coþan umut alabora oldu ruhum
Kanatlarým yok ki kelebek olup yanaðýma konayým
Bir güzel öpeyim uf olan canýmýn taaa içerlenen içlerinden
Sonra sadece dizim kanamýþtý deyip saklambaç oynasam
Bulsa sevgili yarim çýkartsa beni hazan yapraklarý arasýndan
Gözlerimi kapatýp küçükken annemin anlattýĝý masallara yine inansam
Aðlayýnca gözlerimde çimenler büyüyormuþ benim
Kendi kendime kendim demiþtim
Evvel zaman içinde kalburdaki ahvalimi görünce
Sene bilmem kaçtý
Henüz babamýn biricik prensesiydim
Çýð düþmemiþti gülücüklerimin üzerine
O renge çalýyor þu an gözlerim
Gamzelerim Farid Farjad’ýn aðlayan kemanýný dinler gibi boynunu bükmüþ
Babamýn duvardaki masum fotoðrafýndan daha da masum
Ama ben masumum hayat diyemiyorum
Çünkü bütün suçlarý ben iþlemiþim gibi hüküm giyiyorum bugün
Artýk idam edin beni þiiirlerimle ve doðruluðumla
Yazmaktan vazgeçeyim
Gideyim dilimin dönmediði
Kalbimin atmadýðý
Dokuz köyün birinden kovulmayacaðým diyarlara
Sonra.....
Sarhoþ olup kendimi bir nehrin kenarýnda unutayým
Kaval elimde koyunlarý , kuzularý otlatayým
Çakýr keyif haliyle mutluluk pozu versin rüzgarla dans eden saçlarým
Üstüne bir de köpüklü acý bir kahve nasýl iyi gelmez ki
Malum acý acýya yârendir
Sanýrým göbek baðýmý kâhýrla kesmiþ annem
Ki,, gülmek haram olmuþ bana þu üç günlük dünyada
....
Oysa ki gülünce aðzýmýn kenarlarýnda menekþeler açardý benim
Minik minik yaðmur damlalarýyla sulardým onlarý rahmet melekleri eþliĝinde
En çok mor menekþe baþýný uzatýrdý Nilüfer’in þarkýsýný her dinlediðimde
Saçlarýma papatyalar kendi eliyle taç takardý imrenirdi cümle âlem
Uður böcüþleri yarýþ yapardý avuç içlerime konmak için
Yeminle ay dede bile karanlýktan korktuðumu bilir tutardý ellerimden
Ne zaman hüzün bulutu kaplasa içimi gökkuþaðý baðrýmdan gülümserdi
Martýlar tüylerinden yastýk yapardý öksüz baþýmýn altýna
Minnacýk sevinçleri çarpa , böle , toplaya , çýýkara mutluluk denklemleri kurardým
Kendimle barýþýk yaþamayý öðrendiðim
Ve kendimi çok sevdiĝim için....
20/Kasým/2022- 23:25
Ps: Geçen kýþ gerçekten bir kirpi yavrusunu besledim minnak bisküviler vardý evde .
Birde elma yiyordum onunla paylaþtým çok sevdi ...O anýlarý hiç unutamam .
Hele de cipsi elleriyle tutup katýr katýr yemesi ömre bedeldi..
nagihan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.