KALBİM, AKLIM VE BEN

KALBÝM, AKLIM VE BEN

Tuttu bir elimden diðer elim
“Kalk!” dedi, “Toparlan ve eteðindeki taþlarý dök,
Saç her yere,
Kimin nasibi varsa alsýn hissesini.”

Ruhumu okþadý bir elim,
“Ne çok yük biriktirmiþsin küçücük omuzlarýnda.
Büyüdükçe büyümüþ,
Arttýkça artmýþ aðýrlýðý,
Ne çok yüklenmiþsin kendine.”

Yýllardýr peþinden koþtuðum hedeflerim,
Dört gözle beklediðim güzel haberlerim,
Avuç içlerime ýsrarla býraktýðým dualarým var.
Biz ayakkabý baðýný bile Allah’tan dileyenlerdeniz,
Þimdi yalýnayak dolanmamýz bundan.

Hedeflerim, haberlerim ve dualarým,
Üç anahtar kelime daðarcýðýmda.
Hedeflerim, haberlerim ve dualarým,
Üç anahtar var omzumda,
Taþýyoruz kalbim, aklým ve ben.

Peþinden koþtukça kaçan hedeflerim,
Beklemekten býktýðým haberlerim,
Israrý býraktýðým dualarým var,
Üç kuþ kanadýna yükleyince uçtu
Hedeflerim, haberlerim ve dualarým.

Biliyor musunuz, kuþlar nefes alamaz kafeste.
Elimde tutmak için sýkmak boðar belki de
Tek tek salývermek gerek aheste aheste.

Bazen hiç ummadýðým topraða ektiklerim
Hiç beklemediðim anda yeþeriveriyor.
Býrakýnca açýlýyor bazen kilitli kapýlar.
Yürüyoruz meçhule kalbim, aklým ve ben.
Kim bilir, belki bir aðaç kovuðunda,
Belki yaralý bir ceylan yavrusunun yuvasýnda,
Belki de basýp geçtiðim sonbahar yapraklarýnda.

Sonbahar ya,
Kim bilir, kime sonbahar,
Kime son bahar?

Hamiyet Su Kopartan ✍️
18.11.2022


Sosyal Medyada Paylaşın: