ATEŞ BÖCEĞİ ROMANLARI

ATEÞ BÖCEÐÝ ROMANLARI

Aðýzdan çýkan, yüreðe saplanýr.
“Dudaktan Kalbe” giden bir yol vardýr.
“Acýmak” denmez içteki sýzýya
“Gizli El”i güden “Kan Dâvâsý”dýr.

Ben ne “Çalýkuþu” ne Feride’yim.
Baþýmý alýp da nasýl gideyim?
“Gökyüzü” zifîrî karanlýktayken
Iþýða hasret “Yeþil Gece”deyim.

Kýzýl gül açar “Akþam Güneþi”nden,
“Eski Hastalýk” nükseder derinden,
“Harâbelerin Çiçeði”dir, ürkek.
Baþýnda “Kavak Yelleri” eserken…

O meþ’um hâdise hâlâ zihnimde,
O “Ateþ Gecesi” hâlâ gözümde,
“Kýzýlcýk Dallarý” kor kor yanarken
Kalemleri kýran “Damga” elimde!

Her gün sonbahar, hep “Yaprak Dökümü”,
Yaralý bir kuþun son gündönümü,
Son feryat, son dua, en “Son Sýðýnak”,
Yazarsam roman mý olur öykü mü?

Gözlerde ya kin ya gaflet uykusu,
Her tarafta nefret, öfke kokusu,
“Bir Kadýn Düþmaný”, çevre düþmaný,
Hayvanlarda bile insan korkusu.

Ey Ateþ Böceði, derinlerdeyim.
Saçýmý öðüten “Deðirmen”deyim.
Sahtekâr, riyâkârlar dünyasýnda
“Miskinler Tekkesi” ötesindeyim.

Ah Reþat Nuri, hangi mevsimdesin?
Benim hislerimi dillendirensin.
Zamanýmýz ayrý, çevremiz ayrý,
Sen Nevþehrî’yi nereden bilirsin?

Hamiyet Su Kopartan ✍
19.09.2018


Sosyal Medyada Paylaşın: