ÖZGEÇMİŞ (17)

Eksilen ne sensin, nede yaþýn,(*)
yaþamadýðýndýr arkadaþým.

Ellerin doðada kullanmak için var,
yalnýzca seni öveni mi duyar kulaklar?
Ya dilin,
düþündüðünü bir türlü söylemediðin,
hele o güzel gözlerin çakmak-çakmak
bakarak
çýkardan baþka bir þey görmerdiðin?

Aðzýný baðlamýþsa yemek borun,
yalnýzca para kokusu duyuyorsa burnun
miden ne doyuyor nede doluyorsa,
beynin çýkar defterin oluyorsa
ve birikiminden öðütemediðin
yað baðlýyorsa-þiþiyorsa göbeðin,
iki bacak aran yalnýzca yarýyorsa
çoðalmaya-boþaltmaya,
sürüklüyorsa bilinçsiz ayaklarýn
kütlesini ilkel bir hayvanýn?

Oysa hepsi mükemmelleþmiþ insanda var;
Bilinçli, doða sever, yarýný düþünür, uygar...
Onca yýl yaþamýþsýn,
insan olamamýþsýn
þair olsan ne çýkar?

(*) Bu þiir kendime 72.nci yaþ günüm hediyesidir









Sosyal Medyada Paylaşın: