MEVSİMLER SOKAĞI

Düþtü gönlüme bir kor ateþi,
Yaðmurlar yetmez söndürmeye
O ateþ ki kavurur ruhumu her dilde
Dilin sahibini bilmek ister,
Cümle cihan gölgesi altýnda kýþ güneþi.

Uçurtmalara yazýldý önce bekleyiþler,
Göklere selam verildi ömrümün sonbaharýnda,
Ýsmini unutmuþ gidiyor gözler,
Zelzele-i haykýrýþ kopuyor mevsimler sokaðýnda.

Kýrgýnlýklar denizinde boðuluyor ikilemler,
Sözler kýrýyor ikimizi infaz memuru gibi,
Dinlemek yerine hançerliyoruz birbirimizi
Mevsimler sokaðýnda...

Aþýk Maþuki olmak gerek eskisi gibi,
Kalem tutan gönül perdesi
Ve o kaleme sebep olan payitahtýn kendisi,
Geçmiþi silmek ile geleceði silebilir misin ki?

Kendini uzaklaþtýrarak ne elde ettin þimdi?
Resimler solmadý mý gözlerinin önünde,
Mevsimler sokaðýnda kaybettim þimdi seni,
Hem de kendi ellerinle gömdün beni bir sahile
Sahilden öte masmavi güllerin bahçesine...

LARDES SYMPRA


Sosyal Medyada Paylaşın: