Yýllar sonra gördüm O’nu Sokak çeþmesi baþýnda. Bir cumartesi gününde. Ekmek arasý peynir elinde. Her þey deðiþmiþti de yalnýz gözlerinin mavisi kalmýþtý geride. Eylem gibi coþkulu, Emek kadar güzeldi. Baþýný kaldýrdý baktý gözlerime. "Umut var mý" dedim. "Umut bir 🐦 kuþtur" dedi. Tanýdý beni. Yüreði ne der bilinmez ama gözleri hepten kuþkulu. O mavi gözlerinden iki damla düþtü.
Günler sonra gördüm O’nu Bir cumartesi gününde. Ekmek arasý peynir elinde. Yalnýz deðildi bu defa. Birkaç kiþi toplanmýþ etrafýnda. Resim çekiyorlar son model telefonlarla. Ellerini tuttum. En çok nasýl üþünürse, öyle üþümüþtü elleri. Ýki damla yaþ belirdi, gözlerinin maviliginde. "Umut bir 🐦 kuþtur"dedi. Son nefesinde.
Ömər Yalçýn 13.11.2022
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gerçekliğin kendisi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.