Adı Olmayan Şiirler - 23

Týrnak ucumdaki toprak kýrýntýsý ile ölümün mezarýný kazýyorum
En meþru gidiþini yaþýyor insan
En masum hali ile
Büyüyor çocuk düþleri ölümden günler çalarak
Ne kadar mutlu olsak o kadar eksik kalýr ölüm diye
Kadehlerin dibine varýyor eksik kalmýþ sarhoþluklarým
Siz büyümeyin diyorum çocuklara
Oysa çocuklar
benden evvel çýkýyorlar misketlerin rengarenk dünyasýna
Öyle apansýz esiyor ki rüzgar
Penceremde boynunu kýrýyor siklamen çiçeði
Ýlk ölümü hatýrlýyor nefesim
Ýlk cinayeti
Ýlk kurbaný
Ýlk nefsi terk adanmýþlýðý
Kabil’in elinden çekip alýyorum bu kýyýsýz seviþmeleri
bir kýr evinde
Çýplak nehirlere teslim etmek istemiþtim
Gülün bülbüle olan aþkýndan doðan gözyaþýný
Her bir damlasý
ölümden ödünç idi
sevgiliden avuçlarýma dökülen
En çokta analar aðlardý bu kendini bilmez ölümlere
Birde ölümleri meslek edinen Azrail
Sýrf analar aðlamasýn diye
Tanrýlardan sonsuz yaþamý çalýp
Bütün çocuklara hediye etmek isterdim
En iyisi mi
Tanrýyý indirip yeryüzüne
onun sevdiði her bir caný
kendi eliyle almasýný istemek olurdu
Ýsimsiz doðumlarýn
Akan kanlarýný sunaklarda adayýp tüm meleklere
Ölümün adýný gözyaþý koyup
Yaþamý doðuruyorum
Fitilini aþk ile ateþlediðim gecede
Sen de öldün demek için ruhuma
Onu da ateþe teslim ediyorum
Sende öldün ölüm
Ölüm sen öl
Sen
Ölüm
OL
Sosyal Medyada Paylaşın: