Gökyüzü çekiyor beni kendine Hayvanlarýn ve doðanýn haykýrýþý çýnlýyor kulaklarýmda Tanýmadýðým birisi kaçak mazottan söz ediyor Ýnsanlarýn tabak ve býçaklarýnda kan var Herkes benimle alay ediyor Fakat gökyüzü, o beni kendine çekiyor Bir fýsýltý kulaðýmda kalkalým diyor Ben uçuyorken semaya, nereye diyorum Nereye kalkalým? Ne kadar uzaklaþsak da hep buradayýz En sevdiðim þarkýnýn son sözü geliyor aklýma Çekip gitsek de ayrýlamayýz Heryer ayný, herkes ayný Montaigne’in de söylediði gibi, ne önemi var kalkmanýn Herkesin koþuþturmacasý ayný Elimdeki kalem ve eskimiþ oyuncak bebek ayný Ayný gökyüzü, farklý yüzler Farklý yüzler, ayný insanlar Nereye kalkalým?
Sosyal Medyada Paylaşın:
lunates8 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.