bütün ipleri sana veren gönüllü bir kuklaydým
ikimiz de acemiydik
ben oynamaya
sen de oynatmaya alýþkýn deðildin aslýnda
senaryoyu yazan mý
o hep perde arkasýnda
bazen ipler dolanýyordu ellerine
bazen de koptuðu oluyordu
kol kýrýlsa da kimi zaman
yen içinde kalýyordu
zaman sonra alýþýyor insan
alýþkanlýk mýdýr baðýmlýlýk yapan yoksa baþka bir þey mi
bilemedim
senaryoyu yazan da sýr vermedi zaten
adý dýþýnda
bir de her þey gibi sonu var
demiþ en baþýnda
ya ipler aþýndý
ya zaman
-sonra
ne sahne kaldý geride
ne mekan
þimdi ayaklarý üzerinde durmaya çalýþan kuklayým þu hayatta
kas hafýzasýný silebilir miyim düþe kalka
bilmiyorum
senin de iþin zor
ipini yitirmiþ çocuk gibi küsmüþündür uçurtmaya
göðe
kuþlara
kuþa að çeken senaryoya..