Adın ne senin

Yarýnlar hep güzel olacak diyorlar,
Hiç bir yarýnýn güzel olduðu yok.
Her sabah uyanýyorum,
Hiç birþeyin deðiþtiði yok..
Ben, evim, yüzüm, sorular, cevapsýzlýklar,
Göz morluklarým ..... herþey ayný..
Deðiþmeyen tek þeyim ben,
Ve benim olanlar..
Yaþadýklarým, bitmek tükenmek bilmeyen avuntularým,
Umutsuzluklarým, arayýþýyým, sancýlarým,
Gün ýþýðýný hatýrlmayýþým..
Kayboldum iyice, yok sayýldým,
Nüfustan düþüldüm.
Belki mezarým bile vardýr,
Üzerinde ismimle, genç yaþýmla..
Evet ölüm.., artýk yakýnýma gelmelisin..
Sence, beni yeterince sýnamadýn mý?
Ben sadece nefes alýyorum,
Tek yaþam belirtim bu!..
Duymamazlýktan gelme, tanrým!,
Almalýsýn canýmý..
Canýmý aldýktan sonra acým dinecek biliyorum..
Kendimi sonsuz yeþillikler üzerinde,
Güler yüzlü görüyorum..
Bu bana verilen bu cezanýn ödülü olmalý,
Düþündükçe daha çok ölmek istiyorum..
Düþündükçe daha fazla, daha aç ve daha iþtahla..
Bilmiyorum yaþam amacýmý, biri söylese bana?
Bir öðretmen bulsanýz, gülmeyi öðretse bana?
Hiç olmadý bir insan beni duysa,
Dinlemeyi býraksada konuþsa?
Yada bir ressam gelse,
Duvarlarýmýn yüzlerini deðiþtirse..
Belki, belki o zaman ölmek istemezdim..
Ben sizi itmedim hayatýmda olan insanlar,
Siz beni bu odaya týktýnýz,
Benden kurtulduðunuzu sandýnýz belki ama,
Hepiniz dýþarýda kaldýnýz!
Böyle olmayý ben seçmedim,
Bir zamanlar normal biri olduðumu düþünüyorum..
Ama ne yazýkki çok azýný hatýrlýyorum kendimin,
43 gün önceye kadar hatýrlýyorum..
Gerisi bembeyaz bir siyahlýkta..
Kafamý duvarlara çok vurdum,
Defalarca kendimi korkuttum,
Ama hatýrlayamadým, olmadý..
Baþaramadým hatýrlamayý anýlarý,
Belkide hiç olmadýlar..
Hatýrlamanýnda pek faydasý yok aslýnda,
Zamanla silinip yok oluyorlar..
Var olduðunu bildiðim,
Anca hatýrlayamadýðým bir 44. gün var mesela..
Belki o gün çok ilginç birþey yaþadým,
Belki güldüm..
Alýþýk deðil bünye tabi, kaldýramadý bir günü düþtüm..
Iyi deðilim evet, kabul ediyorum..
Ama seçtiðim bir hayatý yaþamýyorum..
Bekleme içimdeki ’’sen’’..
Bugün sana seslenmiyorum,
Sana küsüm..

(bir kaç gün küs kalýcam sana,
belki dayanamayýp gelirsin..duygu sömürüsü yapýp aðlayacaðým bile..)

O yüzden yazmýyorum sana tek bir cümle..

(aklýmdan çýkmýyorsun ama)

Neyse ben diyordum ki,
Yaþadýðým hayata yabancýyým..
Yüzüme de dahil olmak üzre..
Oldukça sýkýcýyým, bazý günler hiç konuþmam.
Çok sessiz nefes alýrým,
Burnum akarsa içime bile çekmem o derece,
Biraz da pasaklýyým..
Ama çok yazarým,
Çizgisiz ve kareli kaaðýtlara..
Efekt olsun diye yakarým arasýra,
Tükenmez kalemle yazdýðýmda,
Aðlarým..
Yazýlar akar, ve iþte o zaman daha güzel görünürler..
Mumlara yakarým geceleri,
Soðuk mermer taþý üzerinde alýrým elime kalemi,
Ýçimi dýþýmý dökerim..
Sinirlenince de aðzýmý burnumu kýrarým,
Sonra bedenimden özür dilerim,
Kabahatimden büyükçesine..
Uyurum, uyanýrým genelde asýktýr yüzüm..
Hatýrsýz ve çirkinimdir..
Ve bir gün normal biri olma umuduyla yaþarým,
Gündüz yok ama geceleri..

Adýn ne senin?
Sosyal Medyada Paylaşın: