Kadın Gibi Kadın Olamadık

Kadýn gibi kadýn olup,
Kadýnca sevmeyi bilemedik.
Ne yönümüzü bildik,
Nede yolumuzu belirleyemedik ki,
Yolumuza güller döþensin.

Zamansýz aðladýk, gereksiz güldük,
Gözyaþýmýz akmayý bilemedi.
Ýnci tanesi þöyle dursun,
Dolu döküldü göz pýnarlarýmýzdan.

Öyle karanlýk ki ruhumuz
Güneþin doðuþunu fark edip sevinemedik.
Batýþýndan hüzünlenemedik.
Ömrümüz tükeniyorken tek tek.

Hep almayý öðrendik.
Paylaþmak gelmedi iþimize.
Tebessümü bile ödünç verdik.
Susmayý yenilgi, dýrdýrý ise üstünlük sandýk.

Ýþimiz gücümüz var, yoðunuz diye,
Ýþveyi, nazý, cilveyi de
Gülüp eðlenip raks etmeyi.
Oyunu da bilemedik.

Zaptiye gibi hesap sormayý kadýn olmaktýr sandýk.
Bir tutunca bir yerinden,
Süründürüp yalvartmayý,
Tutsak edip baðlamayý, kaçýrtmayý, kovalamayý,
Kartal gibi týrnak atýp avlanmayý, hüner sandýk.

Bir bakýþýn bin kelama bedel olduðunu,
Bilemedik, takýldýk kaldýk plak gibi.
Akýllý olup, leb demeden leblebiyi,
Nereden gelip nereye gittiðimizi bilemedik.

Konuþacak bir þey olmayýnca susmanýn erdem olduðunu,
Anlatýnca dinlemeyi, konuþunca dinletmeyi,
Sorulunca söylemeyi bilemedik.
Doðurmanýn ana olmak için yeter olduðunu sandýk.
Biz olgunlaþýrken, ana olmanýn fazilet olduðunu,
Beraber büyümenin zevkini bilemedik.


Acýlar karþýsýnda baðrýmýza taþ basmayý beceremedik,
Kocamýzýn sadece eline baktýk,
Yüreðinin sesini duyamadýk.
Kadýn olup kadýnca adam gibi adamý,
Hakkýyla sevmeyi beceremedik.

Varý yok, yoðu hepten yok ettik.
Çýt kýrýldým olduk.
Kristal vazo gibi kenarda durduk hep.
Aðlamakla sorunlarý çözeceðimiz sandýk.
Kýrdýk, yine de dizlerimize kapandý sevdiklerimiz.

Kaþlarýmýzý çatýp, hava attýk.
Affetmeyi bilmedik, gururu, kibiri erdemlik sandýk.
Dokunaný ateþ gibi yaktýk.
Sabýrlý olup çiçeðin meyveye durmasýný istemedik.
Dalýnda kuruttuk çiçeði.
Yolduk yaprak yaprak ömrümüz yýllarýný.

Er gönlü ipek ibriþimdir.
Bir doladýk ki çözene aþk olsun.
Sivilceleri kangren olmuþ yaralara çevirdik.
Tuz basmadýk yaramýza.

Bal yesek zehir sandýk,
Kýzýlcýk ezmesi içsek, kan tükürüyoruz dedik.
Çýðlýklarýmýzla çýð yarattýk.
Kim kaldýysa altýnda tek tek yitirdik.
Her þeye isyan edip avazýmýz çýktýðý kadar baðýrdýk.

Kadýn olup sessiz etkili olmayý bilemedik.
Köklü çýnar yerine, yel vurulunca,
Savrulan saman olduk.
Zoru görünce kaçtýk,

Mevsimleri hep bahar sandýk.
Alýþamadýk bir türlü.
Suyun soðuk, taþýn sert olduðuna.
Bir acý sözün ise ateþ misali yaktýðýna…
Bir bakýþýn derinliðinde, bin soruyu çözemedik.
Bir gülüþün gizeminde, yürekten daveti.

Hayatta sevginin ölümsüz olduðunu,
Aþkýn mevsimlik olduðunu anlayamadýk
Çünkü gerçek kadýn olamadýk.
Sevmek, mutluluk ve sevgi bizim neyimize.

Çoruh’un kýzý Ümran

Sosyal Medyada Paylaşın: