Son Söz

ben, sevmeyi unutmuþum,sonradan an’ladým..
Nerden bilirdim yoksulluðu sahi, bu yoksun var oluþta...
Ýplere dizilmiþti insan sure’t’leri...
Kurutulmuþ gölgeler dedim adlarýna...
Güneþ çoktan çökmüþtür þimdi daðlarýn ardýna
Aydýnlýk bir ütopyada gün doðuyordur eskisi gibi
Ben, her þeyi unuttum, unutmuþum...gölgemde...!
hatýrlýyorum varlýðýmý, yoklar,yoksulluklar,yoksunluklar içinde...

...
Ýp canbazlarý doðrudan kör ve dengeli
Ýp ince, urgan kalýn, rüzgar umutsuz ve serseri...
Karlý daðlar al al, yüzüm al al ve yitik...
Var etmeyi unuttum, var oluþun yokluðunda Beyaz bir buluttum, yollar apaçýktý oysa

varsýllýðýn köþesinde bir yoktum
bir varmýþ ,bir yoktur dediler! damlarýnda arsýz.... kedilerle ki;evlerin dumansýz bacalarý! zehir soluyordu çatýlarda ,dumansýzdý gettolar, varoþlar, ve güneþsizdi göð...
Saman alevi gibi yanýp geçti an, z’amanýn kýyýsýndan...
Bir þair fýsýldayýp duruyordu kulaðýma
"Ýnsan, unutulmak içindir"
Hele de var oluþ, artýk sýðýnýlacak bir liman olmadýðýnda! ...

Giderek daha da unuttum her þeyi
Çayýn buruk teninde, dinlenen o buseyi...
Yaþlý terzilerin astiðmat gözleriyle, ilmek ilmek iþledikleri, ince meneviþli çiçeði
Peygamber çiçeklerini!
Açelyalarý ve erguvaný unuttum?!
Çiçekli pijamalarý, döpiyesleri, kadýn tenini, alýn terimi
Deri deðiþtiren tenimde arýnsaydýn keþke dedim, anlaðýn izlerinden, arýnsak...
Keþke den öteye götürmedi bizi matruþka zaman!
Keþke öyle güzel kalsaydý hayat ve dünya diye düþünürken, Cemal Süreyya gibi,
ölmeyi düþünmeseydim, hani kar ve kardeþ sýcakken topraðýn alnýnda, sarý!
Kuruturken derdimizi sevgisizliðe!
Keþke beyaz olsaydý, nehrimin gerçeði...
Uykusuz kalsaydým keþke, uyanmak bedeli aðýr olsa da, gözlerimi yine çiçeklerimden alamasaydým keþke...!

Nerdedir kim bilir bozkýr çiçeklerim, nasýl da yalnýz dururlardý, orada, avlularda, kýraç topraklarýnda Anadolu’mun, söyleyin
Çiçeklerini öyle yalnýzlýðý derime, tenime topal serçeler, kýrgýn týrtýllarýn özgürlüðü þerefine! Onlara bir günden daha uzun günler vaad edin!
Ve bir de yaþatýn!

Þimdi belki unutulacaðým ben de, herkes gibi...
Ama biliyorum ben bir es’im, sessizliðinizde bir vurgun, bir vurgu! ,

yalnýzlýðýmý býrakýn kuþlara, ya da o gölgesinde dinlendiðim kuþ aðacýnýn kenarýna!
Vakit belki ölme vaktidir þimdi!
Adres belki Sinop, belki Ýstanbul, ya da Edirne olacaksa da
Son sözüm size ve kýrlangýçlara olsun!

Gülüþünüzde, gülünüzde, saklýdýr benim güneþim...
Her an kahkaha atabilirim!
Sadece ey gökyüzü
Sadece Ýstanbul deðil...
Tüm evren, kanatlarýmýn altýndadýr þimdi!
Sýðýnýn kalbimin kenarýna
SÝZÝ anlamaya çalýþacaðým!!

28 Eylül 2020....28 Eylül 2021


Sosyal Medyada Paylaşın: