Senin Rüzgârın
Bir karmaþa ki
Kalem elimde dönüp duruyor,
Býçaðýn ucunda sinir uçlarý törpülendikçe
Kalbur gibi sallýyor zaman
Öyle örttüm üstünü, yaprak sarý
Bir iki tur atýp izledim seni uzaktan
Deminde bir sýcak çayý özledim
Sarhoþ eder bu deli zaman içimde
Kaldýrýp attým her þeyi senden uzak ne varsa.
Yoruldun biliyorum sormadan yaþarken
Þimdi çaðýr ellerini, mürekkep soðumasýn
Nasýrlý gözlerim çökmüþ dibine bir gölgenin
Biliyorum kapýlar kilitli.
Kasýmýn ayazý rüzgar gibi sürüklüyor seni
Beni dersen kaldým gittiðin yere bir adým
Beni öyle savuran bir rüzgara rehin,
Sessiz ve sözsüz bir cehennem gibi dalgýn
Beni bilirsin, vazgeçtiðimde vurulur nefesim en durgun yerinden
Hadi öyle susalým ki kimse bilmesin
Hadi öyle git ki sesin gelsin derinden.
Emel Ýpek Yeþil
Doðaçlama
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.