Duydum ki

Yaný baþýmda zigon sehpa,
Çayýmý getir de býrak bakalým.
Ne zamandýr anýmsamadýðýný hatýrladým,
Bir ömre deðiþilir mi hiç þiir?
Kývrýldým kaldým köþesine,
Durdum, bekledim ve gitmiyorum.
Sebepse biraz kýzgýnlýk az da özlemdi sanki.
Nan gibi aklýmdasýn.
O kadar ki bazen gözümde yuvalanan bir damlaydý þiir,
Defalarca boðazým kuruyuncaya, sesim kesilene kadar okurdum,
Severdim seni bir dolunayý kapatmýþ bulut gibi,
Uþak’ta Murat Daðýna çýkýp bir gece vakti,
Elimde en yoksul hüzünlerin solmayan güneþi, bir tat, bir heyecan,
Ruhuma bakýþ gibi iþlenmiþti oysa,
Ben yolumu kaybettim,
Bazen býraktým kendimi zamanýn kollarýna,
Þimdi otur da dinle,
Kalbinde aydýnlanan secdelerinle,
Eðilmek de bitmiþ sevgilerin önünde,
Getir ikinci çayý karýþsýn olduðu gibi
ne varsa acýdan arta kalan zamana,
Belki bilmek kadar unutmak da var aslýnda.
Þimdi dinlediðim en güzel sözünde,
Gökyüzü açýlýyor perde perde,
Bazen gece komþu oluyor seherde,
Bir huzur keyif seriyor bu sefer de,
Ne diyor þiir, ne anlatýyor ustasý zamanýn,
Senin en yokuþ adýmlarýnda durdum da,
Baþýný taþtan taþa vurur avare su,
Belki buradan da geçer,
Belki dudaðým bir kez olsun içer,
Avare, asude olurum bir gün ben de.

Süleyman Yýldýrým / 21.09.2022/ Manisa
Sosyal Medyada Paylaşın: