KARA -2

"Görünmüyorsun nicedir" dedi Kara,
Sýmsýký sarýlmýþtý bana.
"Balýk var mý?" dedim,
Baþýný salladý,
Elimde tuttuðum,
Gazeteye sarýlmýþ þiþeye baktý,
Gülümsedi.
"Olmaz mý?" dedi.
Oturduk.
Masada bardaklar bekliyordu bizi.
Doldu kadehler kalktý.
Ýki dostun kavuþmasý gibi,
Havada iki kadeh çarpýþtý,

Beyaz köpüklü denizi gösterdi,
"Martýnýn denize aþkýný anlattým mý sana?" dedi,
"Yok" dedim, "Anlat hele Kara"
Dünya dedi ;
Yaratýldýðýnda,
Bir martý yaþarmýþ denizden uzaklarda.
Uçarken göklerde,
Bir mavilik görmüþ çok ileride.
Gök sanmýþ önceleri.
Uçmuþ,
yaklaþtýkça mavilik büyümüþ.
Bakmýþ, mavi kocaman bir su.
Masmavi denize aþýk olmuþ.
Ayrýlamamýþ, kopamamýþ.
Yemeði balýk olmuþ,
Yurdu da aþký da deniz.
Týpký benim gibi...
Durdu Kara,
Buðulandý gözleri.
"Adý Deniz miydi" dedim,
"Evet" dedi.
O zaman öðrenmiþtim
"Aþk" diye bahsettiði kadýnýn ismini.
Biraz durdu Kara,
"Sonra" dedi,
Günler geçmiþ, martý yaþlanmýþ,
hastalanmýþ,
Öleceðini anlamýþ.
O zamanlar,
Beyazdan ariymiþ dalgalar.
Alabildiðince maviymiþ deniz.
Martý,tüylerinden bir kaçýný denize vermiþ.
Benden hatýra olsun sana demiþ.
O günden sonra,
Ne zaman dalgalanýrsa,
Ne zaman hýrçýnlaþýrsa,
Özlerse sevdiðini,
Bembeyaz köpükleri olmuþ denizin.
Aþkýnýn ona verdiði
Beyaz tüyler gibi.

Sosyal Medyada Paylaşın: