Ateþe verdiðin gönül daðýmdan
Harlanýp üflenen pervaneyim ben
Göç ettim yurdumdan öz ocaðýmdan
Gülbahçesi solan figaneyim ben.
Puslu karanlýkta sen’de yanarsýn
Soðuk bir simada inan donarsýn
Böyle mechul olma çok utanýrsýn
Ruhi dehlizlerde nirvanayým ben.
Yol geçer dað gibi sinem üstünden
Sýrdaþým postumdan medet dostumdan
Yalnýzlýk dökülür her bir yanýmdan
Bir üfrümlük fitil koy yanayým ben.
Uzaktan uzaða seyreyle güzel
Kayboldum gönlünde gözüm var ezel
Döküldüm saçýldým olmuþum gazel
Kendine yetmeyen mervaneyim ben.
Topraðýn baðrýný yarar çýkarým
Baþýnda ot bitmez yüksek Kaçkar’ým
Düzmece deðilim yar aþýkarým
Diþimi sýkmaktan viraneyim ben.
Baharlar getirdim yedi verenle
Aþýðýn gözünde sevi görenle
Namerdin okuna göðüs gerenle
Haline ah eden divaneyim ben.
Özlem ÇETÝN
MANÝSA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.