Akþam karanlýðý çökünce güne.
Ne sesini duydum, ne bir of çektin.
Sen hazýrlanmýþsýn, görklü düðüne.
Lokman geldi mi ki, geldi mi vaktin.
Halini görüp de dudak büzene.
Emir haktan deyip, ölüm sezene
Yüreðini teker teker üzene
Gücenip kýzmadan dönüp de baktýn.
Þafak sökse ne ki, güneþ yok ay yok.
Bulutlar kol kola, aðlaþýyor gök.
Nefesler sýr saklar, bu bir emri hak.
Yürekler taþýnca gözlerden aktýn.
Sefaný görenler duysalar ne der.
Ne kapý, ne baca, bir fayda eder.
O gelince durmaz, ruh kalkar gider.
Alýnca canýný, boynunu büktün.
Kimler yememiþ ki sulu aþýný,
Anlatýrlar dinle, kaldýr baþýný.
Dörde sakladýðýn en son düþünü.
Dönüp baka baka, topraða diktin.
Ekince karnýný doyuran toprak.
Sana gölge oldu, sana yün yatak.
Toplayýp yýðdýðýn etrafýnda bak.
Git tekrar gel diye yollara döktün.
Eþimin anasý, sendendir özüm.
Seninle büyüdü, çok oldu azým.
Nebiye komþu ol, bu da son sözüm.
Birisi’ne uçan kanatlar taktýn.
zekeriya duman
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.