“Her kadýn mezar kadar derindir o izin vermeden çýkamazsýn” demiþti ismini saklý tutmak istediðim bir kadýn
Sonra bir baktým her gün azar azar ismine gömüyorum kendimi Bileklerimde ve boynumun kenarýnda rujlu dudaklarýyla dolaþmasýný yasakladým
Çünkü hep diþlenmiþ bir alfabenin harflerinden kelime yontuyordu Zincir sesini ülkesi zannediyordu Yüzüme uçurummuþum gibi bakýyordu
Çünkü iskeledeki kýrýk tahtalar için üzülüyordu Öpülmemiþ çocuklarýn çorak gamzeleri için Okunmamýþ þiirlerin küskün i mgeleri için Yarým yamalak döþenmiþ kaldýrým taþlarý için Bozulmuþ atlýkarýncalar ve kaydýraklar için Kaybolan küpeleri kaçmýþ çoraplarý için Ya bileklerim? Ya ferini yitirmiþ gözlerim?
Soyundum ona dair her þeyden -zordur gölgenden bile yakýn olandan soyunmak- Babamla daha çok konuþmaya baþladým Elim deðmiþken sigarayý azalttým Ekmeði bile kör býçakla kestim Yaðmur yaðarken perdeleri kapattým ... Vav gibi büküldüm bir gün ve aynada ilk defa kendimi gördüm
Soyundum evet üzerimde hiçliði unutturan dar elbise gibi duruþundan Acýkmýþ kuyu gibi kokan koynundan ... Vav gibi büküldüm bir gün ve secdeye kapanýp lalenin ayak ucundan öptüm
Zamana yýrtýlmamayý becerebilirse insan nefret etmemeyi öðreniyor içindeki yangýndan ve sað çýktýðý her enkazdan Öðreniyor kapatýlabildiðini tüm kapýlarýn Bir cümlenin kapýsý mesela bir kitabýn bir hayatýn… Bir nokta ile bazen bazen arzusuz ellerle bazen de paslanmýþ küreklerle
Ýnsan içinde yaþamayý da öðreniyor zorda kalýnca kýsýlýp kaldýðý tabutun Bu arada bir kapý kapanmayýnca diðer kapýlar lal oluyor biliyor muydun?
“Her kadýn mezar kadar derindir o izin vermeden çýkamazsýn” demiþti Çýktým Elifin avucunda çýktým
Gökte üç kapý açýldý sonra gördüm Biri balýk sahibi Yunus’a biri kuyunun koynundaki Yusuf’a biri de -kül olduktan sonra ancak- vav gibi bükülen bana…
Özgür Saraç/Râzý 230822denizli
Sosyal Medyada Paylaşın:
Râzı. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.